Las Vegas Boulevard a.k.a. The Strip

Een poging om uit te slapen in onze luxe kamer in New York New York draaide niet op heel erg veel uit, om half negen stonden we er al naast.
Het is zelfs bewolkt, dus de temperatuur valt nog mee.

Na een heerlijk ontbijt bij Denny's halen we de Jeep van stal om naar een outlet shopping center te rijden, dit ligt een stukje voorbij het wereldberoemde Las Vegas sign, en ongeveer pal ten zuiden van McCarran Airport.
Een ochtendje shoppen later brengt de Jeep ons terug naar de parkeergarage en beginnen we aan onze missie om alle grote hotels van buiten en van binnen te bekijken.
Dit is in 2013 niet gelukt, we gaan in de rebound.

We begonnen in Mandalay Bay, waar we gratis (ja, alweer) tickets hadden voor het haaien aquarium
Het is natuurlijk geen dierentuin maar heel erg leuk aangelegd en er zijn daadwerkelijk zat haaien te zien.

Achtereenvolgens zijn we geweest in:

Mandalay Bay, Luxor, Excalibur, New York New York, MGM Grand, Planet Hollywood, Paris, Bally's, Harrah's,Flamingo, Venezian en Palazzo.
Dit is nog maar aan 1 kant van de strip, morgen proberen we de rest te doen.

Gokken ging best redelijk, Eva won bij de eerste keer direct 65 dollar, daarna ging het niet meer zo hard maar we hebben zeker geen verlies.

Ons avondeten werd verzorgd door Bubba Gump Shrimping Co, die kennen we nog uit Los Angeles en zat er in 2013 nog niet.
Ze serveren daar bijzonder goed eten voor een fatsoenlijke prijs.

Om in hogere sferen te verkeren vanavond hebben we een rondje meegedraaid in the High Roller, het hoogste reuzenrad ter wereld, maar liefst 200meter boven de grond kijk je over Vegas heen, heel mooi met alle lichtjes.

Toen we terug liepen naar ons hotel hadden we spanning en sensatie, een oude kerel stuiterde van de roltrap en natuurlijk stonden wij net beneden hem.
De beste man ging over de kop en lag languit op de metalen treden.
Hanno moest hem opbeuren voordat de trap ten einde was, maar werd zelf ook door omstanders vastgehouden of hij lag ook neer.
Er was vast drank in het spel, de man bloedde in zijn gezicht maar bleef volhouden dat alles okee was met hem.

We hebben bij terugkomst in onze kamer heerlijk gebubbeld en gaan zo gestrekt, het was een lange dag en van dag slenteren word je best moe.

Cheerio!

Welcome to Fabulous Las Vegas!

Allereerst een rectificatie:

In het verhaal van gisteren stond dat je een kilometer naar beneden kijkt in de Grand Canyon.
Niets is minder waar, het is namelijk 1,6 kilometer.
Dat is een flink eindje vallen en we hadden onze parachutes niet bij.

Heden ochtend stonden we, zoals wel vaker de laatste dagen, weer vroeg op.
Om zes uur ging de wekker en fris en fruitig begonnen we aan de nieuwe dag.
Eva had de schrik van haar leven, de tettertelefoontrien uit het hotel in Zion zat onder ons!!
Zo klonk het in ieder geval wel, was dat effe lekker wakker worden amai.

Zelfs voor de tijd dat we weg wilden zijn reden we al bij de parking van de Maswik Lodge af.
De brave Jeep had na een dagje rust op de parking zin om kilometers te vreten.
Dat zou vandaag geen probleem moeten zijn, er stonden er 500 plus op de planning.

Voordat we het Grand Canyon NP uitreden gingen we oostwaarts richting Desert View, er staat daar een uitkijktoren aan de canyonrand en omdat we vroeg waren was de parking er zo goed als leeg.
De toren is uit de jaren 30 en binnenin met originele indianen schilderingen, apart om te zien.
Ook maakten we een stop aan de Grand View, vanaf waar je groots uitzicht hebt over de Canyon.

Toen kon de Jeep eindelijk zijn benen strekken, op naar Las Vegas!
Vanaf de ingang van Grand Canyon is dit een slordige 470km, en aangezien je in de USA niet overal 120 mag rijden duurt dit wel eventjes.
We reden langs de Hooverdam, in 2013 al gezien, maar je ziet vanaf de brug over het ravijn dus helemaal niks er van, wat flauw toch.
Geheel volgens plan waren we om half 2 in de parkeergarage bij Hotel New York New York aan de Las Vegas Boulevard, beter bekend als The Strip.
Helaas, geen uitzicht over de Strip maar dat geeft niet, we hebben een prive bubbelbad in de kamer dus waar zeuren we over?
We zitten op de 19e verdieping en kijken uit over de parkeergarage en het zwembad.

We zijn gelijk wat gaan wandelen, dat moet lukken in 40 graden celcius.
Gelukkig kan je overal binnen en is het lekker koel, Amerikanen zetten de airco vaak op standje frigo.

De Denny's zat nog op dezelfde plek en had weer heerlijk eten.

Nu gaan we richting het MGM Grand Hotel voor een opvoering van Cirque du Soleil, gratis en voor niks verkregen met het spelen van MyVegas, een spelletje waar je je winsten kan omruilen voor fysieke zaken, in dit geval een toegangsticket.
Normaal kosten onze kaartjes 125 dollar per stuk, dat is ongeveer 110 euro.

Als de voorstelling klaar is willen we nog een barretje induiken en wellicht een gokje wagen......

What happens in Vegas........stays in Vegas!

Het klokje rond; Grand Canyon National Park

Missie van vandaag: de zonsopkomst en zonsondergang meemaken aan de rand van de Grand Canyon.

Zo geschiedde.

Om kwart voor drie ging de wekker, na het ontbijt namen we de eerste bus om 4uur richting Hopi Point aan de south rim van de Grand Canyon.
Omdat we gister gezien hebben hoeveel volk er op de been was gingen we maar op tijd.
We waren tot vlak voor zonsopgang net na 5uur 's ochtends alleen aan de Canyon.
Het is er pik en pikdonker, je ziet bijna de melkwegstelsels in de lucht, doodse stilte.
Heel apart om mee te maken.

De zon kwam dan gelukkig op en we hebben de south rim trail gelopen, een kilometer of 12.
We waren zelfs te vroeg bij Hermits Rest, het eindpunt van de trail.
Ze gaan om acht uur open en we moesten gewoon nog wachten ook.
Voordeel van zo vroeg gaan, er is bijna niemand.

De Grand Canyon is een relatief jong gebied, slechts 5 miljoen jaar oud.
Het omringende gesteente gaat tot 5000 miljoen jaar terug,
De gehele Canyon is uitgesleten door de Colorado rivier, dit zullen de meesten wel weten.
Alhoewel het er van boven uitziet als een stroompje is het gerust 90meter breed beneden.

Het aparte van die kolossale gebied is dat het landschap vrij vlak is, met bossen en struiken.
Ineens is er een klif en kijk je een kilometer naar beneden.
Zoals je in Zion naar boven kijkt, kijk je hier naar beneden.

Vanwege dat we zo vroeg op pad waren kwamen we allerlei wildlife tegen, konijn, chipmunck, hert, condor, hagedis.
Het hert liep op 5meter afstand van ons, echt fantastisch.
Tijdens de trail mag je niet overal door en moet je een stukje omlopen, dit komt door sanering na uraniumwinning, dus er is radioactiviteit.
Men is al 13jaar bezig het op te ruimen, alleen valt het een beetje tegen in deze ruige omgeving.

Na de lunch op onze kamer zijn we via het visitor centre naar de oostkant van de canyon gegaan om foto's te maken.
Op een gegeven moment hadden we het wel gezien en gingen we voor een welverdiende pizza maat wagenwiel.
Deze hebben we met z'n 2n gedeeld, dat was makkelijk genoeg, en gingen we weer richting Hopi point voor de zonsondergang.

We kwamen in gesprek met een koppel uit Pittsburgh, Pennsylvania.
Hele vriendelijke mensen, over vanalles gepraat.
Dit hielp de tijd een beetje vooruit te gaan en de zonsondergang is vereeuwigd.

Speciale plaats om te zijn, de Grand Canyon.

Morgen laten we de nationale parken even voor wat ze zijn, en storten we ons op de zonde van Nevada, Sin City Las Vegas.

Aangezien dit een eind rijden is en we al de hele dag in touw zijn, gaat zometeen het lichtje uit.

Morgen rijden we na bijna een week Arizona uit en bevinden we ons de komende 3dagen in de staat Nevada.

Weltrusten iedereen!

Slide Rock State, van noord naar zuid en terug.

Wat was de Comfort Inn in Page een fijne plaats om te slapen, we kunnen het iedereen aanraden mocht je er eens voorbij komen.
Na vier nachten kwam er hier een eind aan en reden we volbeladen om half acht al weg richting zuid, naar Slide Rock State Park.

Slide Rock State Park ligt tussen Flagstaff en Sedona, richting Phoenix, de hoofdstad van Arizona.

Deze Canyon (uiteraard een Canyon) heeft een watertje lopen en je kan aan de oevers zitten en lekker zonnen.
In het beekje zitten stroomversnellingen en je kan je laten meevoeren door deze stroming, een natuurlijke wildwaterbaan.
Het water is daarom wel serieus heel erg koud, het zal ergens rond de 15graden zijn en als je dan heerlijk opgewarmd bent voelt dat aan als ijswater.
Als je er dan eenmaal in bent geweest dan gaat het een stuk beter.
We draaiden tegen 11u de parking op en het was daar al flink warm.
Je ziet nog overblijfselen van de beginperiode van dit park, er is irrigatie aangelegd om boomgaarden van water te voorzien en het oude waterrad met dynamo liggen er tentoongesteld.
Dit werd gebruikt tot 1948, toen werd de canyon aan het hoofdnet aangesloten voor electriciteit.
Het zonnetje was dusdanig scherp dat we het na een 4,5uur wel voor gezien hielden en naar de Walmart in Flagstaff reden voor wat boodschapjes.
Overigens zijn we nog niet noemenswaardig verbrand, een klein beetje hier en daar dus dat valt best mee.
En dat in een zon die best wel wat sterker is dan aan Perkpolder of Costa del achtertuin.
Een Walmart is te vergelijken met een Auchan of Leclercq die je in Frankrijk ziet, je kan er alles halen en tegen een goede prijs.

De boodschapjes ingeladen togen we terug naar het noorden, richting de zuidrand van de Grand Canyon.
Dat is een uurtje of twee rijden vanaf Flagstaff en de weg was duidelijk van mindere categorie, we schalen hem in in de categorie Belgie.

We slapen de komende twee nachten in Grand Canyon Village, direct aan de South Rim, in het Nationale Park.
Onze kamer is in een soort chalet, het is niet echt een hotel maar meer een lodge.
We kunnen er ook eten en het was goed te doen en niet duur.

De planning is nog niet helemaal duidelijk, er is zonsopgang, zonsondergang en tussendoor nog veel te zien dus moeten we wat verdelen.
De wifi verbinding is dusdanig slecht dat foto's uploaden niet lukt, dat komt over een paar dagen goed als we in Las Vegas zijn.

We gaan te bedde, de wekker gaat morgen weer op tijd.

Op en in Lake Powell, Utah en Arizona in de mix

Vandaag hebben we een relax/vakantie/uitrustdag.

De Jeep niet, die werd om half negen aangezwengeld om richting Antelope Point te rijden, alwaar we een powerboat zouden huren.
Toen de formaliteiten waren afgehandeld mochten we de trossen losgooien en het ruime sop kiezen,

250PK Buitenboordmotor, dat gaat vooruit!!
Er stond niet precies op wat het was, maar het klonk als een v6.
Binnen de haven mag je maar op een sukkelgangetje, niet meer dan normaal overigens, eenmaal daarbuiten mag je zo hard als je maar wil.
En dat gaat best hard, de toerenteller wil tot 5000toeren per minuut en dan knal je alles voorbij.

Er is veel recreatieverkeer op het water van Lake Powell, uitkijken dat je niets vermoedenden kajakker laat zinken of een botsing krijgt met een zogenaamde houseboat, dit zijn kasten van boten die je kan huren en alles is aan boord om een week niet terug aan te leggen in de Marina.
Volgens 1 van de medewerkers kost dit makkelijk $10000 per week, dat gaat ons budget net iets te boven.


Je kan uren en uren doorbrengen op het enorme oppervlakte van dit meer, dat genoeg water bevat om heel ijsland onder 30centimeter water te zetten.
Wij hadden de boot 2uur, en zijn daarom ook niet al te ver geweest en lekker wat rondgedobberd.Voor ons alletwee was dit de eerste keer dat we in een speedboot zaten, laat staan zelf sturen.

Je vaart op een steenworp van loodrechte canyonwanden, op open watervlaktes en kleine verbindingskanaaltjes.
Ook steek je regelmatig de grens met Utah over en weer, Lake Powell ligt in zowel Arizona als Utah.
We wilden langs de Glen Canyon Dam varen maar er ging iets mis met de navigatie en we hebben hem gemist, naja kleinigheidje hou je altijd.

Als je aanmeert moet je gelijk tanken en wordt de schroef op schades bekeken, we hadden zowaar niks kapot gemaakt en konden met een gerust hart richting de Jeep.
Deze bracht ons via de Subway voor een broodje naar het Lone Rock Beach, dit was eergister erg goed bevallen als strand dus waarom niet.
Het mulle zand bleek toch te veel te zijn voor de 4x4 aandrijving en tot de assen stonden we vast op het strand, oeps!
Gelukkig schoot de vriendelijke Chris ons met een enorme Chevy te hulp en trok de Jeep op het wat vastere zand.

Toen konden we heerlijk gaan zonnen, badderen en op onze opblaasbandjes drijven.
Dat water is echt heerlijk, de Jeep gaf aan dat het 100graden Fahrenheit is, dat is 37,8 graden celsius. Het water is rond de 20 graden celsius en dat helpt prima om een beetje koel te blijven.

Op de weg terug kwamen we langs de Denny's, en er wilde iemand een milkshake.
We zijn er maar gelijk blijven eten met een shake als toetje.

Terug in het hotel zijn we begonnen met al vast dingen in te pakken en op te ruimen voor het vertrek morgen.
Ook hebben we een wasje gedraaid in de guest laundry.
Morgen willen we op tijd vertrekken, het eindpunt is morgenavond Grand Canyon met als tussenpunt Slide Rock State Park.
Deze laatste is richting Phoenix, hoofdstad van Arizona.
Slide Rock is dik 4uur rijden vanaf waar we nu zijn, alleen als je op tijd vertrekt dan heb je iets aan de dag,

Welterusten voor nu, morgenavond meer nieuws vanaf the south rim, Grand Canyon

Het beste van Arizona, van totempaal tot olifantenkont

Strak om 7uur ging onze wekker en begon een nieuwe dag in de woestijn van Arizona.
Zolang je in de veilige koelte van je hotel zit merk je er niet zo veel van, sta je een kwartiertje in de zon vertoon je al uitdrogingsverschijnselen!
We gaan elke dag op pad met genoeg water/limonade/sportdrank, anders verlies je het kansloos van de woestijn.

Het lijkt ook alsof 33graden hier warmer aanvoelt dan in Nederland, je voelt je lichaamsvocht gewoon verdampen.

In de ontbijtruimte kan je zelf wafeltjes bakken en die waren nog goed te doen ook, samen met een papje en wat klutsei konden we de dag weer aan.
In Springdale bij Zion National Park hadden we al een piepschuimen koelbox gescoord voor een paar dollar, ijs kan je overal uit een automaat halen en ons koelsysteem voor onderweg is compleet.

Tegen 8uur haalden we de Jeep uit zijn welverdiende slaap en tevreden brulde de viercylinder de bergen weer op.
We reden eerst naar Antelope Marina om te kijken voor een speedboat te huren voor morgen, maar de vriendelijke jongedame vertelde ons dat als je voor een paar uur wil huren je dat op de dag zelf moet doen en als we er morgen tegen 9u zijn we makkelijk nog keuze zat hebben.
Antelope Marina is een jachthaven net ten oosten van Page en ligt aan de oevers van Lake Powell, dit is National Park en dankzij onze annual pass konden we zo doorrijden.
De 80dollar van deze pas hebben we er al dik uit!

Op naar Monument Valley, met de wereldberoemde rotsformaties in een desolaat woestijngebied.
De Jeep deed er ongeveer een uurtje of 2 over om de parking daar te bereiken, het landschap onderweg is niet bijzonder indrukwekkend, vooral steen en rots en af en lage bebossing en begroeiing.
Omdat dit gebied door de Navajo Indianen wordt beheerd en bewoond kan je er met je NP annual pass niet terecht en moet je inkom betalen.
Tussen deze rotsformaties zijn tientallen films opgenomen, vooral spaghetti westerns maar ook bijvoorbeeld deel drie van de Back to The Future series.
In deze film zie je Marty McFly en zijn fameuze DeLorean tijdmachine achter een stel paarden gespannen tussen de rotsen vlammen.
De bekende rotsen zijn ontstaan door verschillende lagen rots die een voor een wegslijten onder invloed van vooral de wind, zie je een rots die nog ''vol'' en rond is, meer een berg, dan is dit de beginfase.
Zie je nog slechts een ''vinger'' rots staan dan is dit de laatste fase.
Het duurt natuurlijk miljoenen jaren voordat je van de ene naar de andere fase bent gegaan als rots.
Vanaf het visitor centre heb je een heel mooi vergezicht over de verschillende butts en mesa's.
Over de parking liep een road runner, jawel dit is zeker de meep-meep vogel uit de Looney Toons serie met de domme el Coyote.
Ze lopen zo snel dat we te laat waren voor een foto of video.
Je kan met de auto de Valley Drive doen, dit is een luxe woord voor een uit de kluiten gewassen hobbelbaan.
Gelukkig heeft de Jeep 4x4 en komen we met gemak door het mulle zand.
Het wordt afgeraden met een gewone auto of camper er doorheen te rijden, iedereen doet het gewoon.
Je krijgt er mooie fotomomentjes voor terug, maar na een uur hobbelen heb je het best wel gehad.

Tegen een uurtje of drie in de middag kozen we het hazenpad richting Page.
Net terug op de highway zagen we links van ons een overduidelijke 'dust devil', een soort tornadootje zonder onweersbui.
Hij zat op ongeveer 100meter van de weg vandaan en was heel mooi te zien vanwege al het zand en stof dat werd opgezogen.
Apart fenomeen, er was geen wolkje aan de lucht, de opwarmende lucht veroorzaakt wervelingen.

Eva deed haar schoonheidsslaapje op de terugweg, de Jeep is comfortabel genoeg om te kunnen pitten in de stoel.

Eenmaal terug in Page reden we meteen door naar de Horse Shoe Bend, een meander in de Colorado rivier die er uitziet als een hoefijzer.
Dit hoefijzer ligt op 5minuten van ons hotel en druk dat het er was, bussen vol worden gelost.
En waar alle aziaten vandaan komen, Joost mag het weten maar ze zijn er altijd bij.
Het hoefijzer is onstaan door tectonische werkingen waardoor het een nieuwe route moest zoeken en het bochtje was een feit.

We hadden ondekt dat er nog een uitzichtspunt is op de Glen Canyon Dam een eindje verder stroomwaarts, gelijk maar naar toegereden en foto's gemaakt.
We waren toch bezig!

De Denny's Diner zit daar ook en we hebben er heerlijk gegeten voor weinig.

Daarna deden we nog effe wat boodschapjes en moest de Jeep na 450kilometer gereden te hebben weer wat benzine drinken.

Morgen staat een relaxdagje op de planning, in de ochtend boot huren en in de middag strand.

Wat hebben we het slecht!

Uiteraard zijn onze gedachten ook bij het drama in London, dat is hier Breaking News.

Welterusten!

Een dam in het zand.

Omdat we op vakantie zijn, en een vakantie is om uit te rusten, dachten we weet je wat we slapen eens uit.
Waarschijnlijk is er nog iets van jetlag aanwezig, uitslapen lukt gewoon niet want om 5uur vanochtend waren we al wakker.
Tegen half acht zijn we er dan maar uitgerold, en naar de ontbijtzaal gelopen.
Voor zover we weten is dit het enige hotel van de 7 die we bezoeken waar een ontbijt is inbegrepen.
In de Verenigde Staten is het heel normaal dat je buiten de deur eet, dus waarom zou je als hotel dan een ontbijt geven?

Anyway, de keuze is helemaal niet verkeerd.
Papjes, verschillende koffie's, toast, wafels en pannekoeken, ei en worst liggen voor je klaar.

Toen het ontbijt achter de kiezen was hadden we eigenlijk tijd over, we werden om 11u verwacht bij de Antelope Canyon tour, een minuutje of tien verder, en het was nog maar 9uur.

De Glen Canyon Dam, die Lake Powell vormt, en waar Page aan gelegen is, is op 3minuten afstand dus de brave Jeep aangezet en letterlijk afgezakt naar de dam.
Je kan te voet over de brug lopen waar ook Highway 89 overheen gaat, naar het Visitor Centre.
Best interessant om daar binnen te kijken en de historie van de Canyons te lezen, het bouwen van de dam te zien op foto's en natuurlijk een mooi uitzicht op de dam zelf.
Het is een kleine variant van de Hoover Dam (vlakbij Las Vegas) en beschikt over 8 turbines.
Als je buiten staat hoor je de turbines zoemen en suizen, het water van de Colorado rivier vervolgd na het passeren van de dam zijn natuurlijke weg richting Grand Canyon.
Het dorp Page, waar ons hotel gelegen is werd eind jaren 50 gebouwd om de arbeiders van de aanleg alhier te huisvesten.
Het is vast geen must om te bezoeken maar wel leuk en we hebben dit in ons platte Zeeuwsch-Vlaanderen niet dusja dan zie je in principe wel iets speciaals.

Op naar de Antelope Canyon!
Helaas stonden we bij de verkeerde plaats om aan te melden, en moest de Jeep even wat harder vooruit dan volgens de borden toegelaten was.
We waren makkelijk op tijd en samen met ons groepje van een man of 12 stapten we in een pick up truck met vette V8 motor.
Dat vlamt nogal zunne!!
De Antelope Canyon, wellicht bij velen al bekend van foto's is tot tegenstelling van veel formaties hier in de buurt, niet onstaan door tectonische werkingen maar door invloeden van regen, wind en zon.
Het bestaat uit zandsteen, en dit is te bakken in zon als je er water bij doet en uit te slijten door wind.
In het regenseizoen komen er bakken en bakken met water door deze canyon waardoor dit proces nog steeds verder gaat.
Volgens gids Malcolm heeft National Geographic hier geprobeerd de kracht en wervelingen van het water vast te leggen met cameras die aan de wand waren vastgemaakt.
Bummer, de camera's spoelden gewoon weg door de brute snelheid van het water wat zich door de canyon stort.
Aan weerskanten van de Antelope Canyon is een soort wadi, een droge rivier, van een meter of 30 breed.
In de canyon is het soms maar een halve meter breed, je kan je voorstellen dat al dat water dat er doorheen moet serieus qua kracht toeneemt.
Het is heel erg apart om er in te lopen, vanwege de werking van water en wind en het zachtere zandsteen krijg je ronde vormen, een soort golven, in de meest bijzonder combinaties.
Mooi, erg mooi, maar ook veel te druk.
Het is bekrompen binnen en iedereen loopt in de weg, dat neem je dan maar voor lief.

Na deze ervaring namen we de lunch in een Subway en kreeg de Jeep ook de dorst gelest bij de Shell naast ons hotel.

We wilden graag naar het strand en laat dat toevallig kunnen aan de oevers van Lake Powell!
Lone Rock beach it is!
Op slechts een 20minuten rijden ligt dit fantastische strand, we staken eerst de grens met Utah weer over, werd het weer een uurtje later, en je rijdt met je auto tot in het water als je dat wil.
Natuurlijk moet je betalen, maar het bleek dat dit "National" beheert wordt, en dus is onze annual pass geldig en mochten we gewoon doorrijden. Dit wisten we niet van te voren, meevallertje!
Lekker liggen op een zandstrand, met het koele water aan je voeten wat wil je nog meer.
Het hele strand is vol grote campers en caravans en pick up trucks en veel volk, maar wel gezellig veel.

Het is nu tijd geworden om te gaan douchen en eten, dan op tijd naar ons bed.
Morgen vroeg uit de veren, er staat een rit Monument Valley op de planning.

Saluutjes!

Utah Jazz&Page Toiletpapier

Vanmorgen op tijd uit de veren, een lange dag voor de boeg!

Om zes uur ging de wekker en na ontbijtje en al onze zooi in de auto gooien togen we richting oost, naar de auto ingang van Zion National Park.
Omdat we bij de eerste keer toen we Zion ingingen een ''America the Beautiful Pass'' hebben gekocht, kunnen we 1jaar lang alle national parks van de USA in, met auto en al.
Je laat je kaart zien en je bent binnen.

Eenmaal in het park namen we de tunnelroute naar de andere ingang van Zion, de east entrance.
Deze weg hebben we nodig om naar Bryce Canyon te kunnen rijden, op een kleine 2uur vanaf Zion.
Je wordt getrakteerd op spectaculaire vergezichten en dito rotspartijen.
Na de uitgang van het park ben je meteen in een ander soort landschap, heel vreemd.
Het lijkt een beetje op de ardennen en de eiffel waar je in terecht komt, glooiende heuvels met bossen en grasvelden.

Aan de Mount Carmel Junction nemen we de Highway 89 richting noorden, na ongeveer een uurtje buig je oostwaarts af naar Bryce Canyon.
Deze Canyon kan je maar langs 1 kant in en langs dezelfde kan er weer uit.
Je wordt gewaarschuwd voor volle parkings en dergelijke maar dit bleek nogal mee te vallen.

We brachten eerst een bezoekje aan het visitor center en togen daarna met een shuttlebus het park in, deze shuttlebus komt langs een paar mooie uitzichten waar het wel heel druk is met auto's dus daar hadden we lekker geen last van.

Bryce Canyon is miljoenen jaren geleden ontstaan door bewegingen van tectonische platen, hierdoor werd er het een en ander omhoog gedrukt en kwamen er steile rotswanden, bestaande uit diverse lagen van verschillende soorten rots.
Door erosie van ijs en water onstonden de "hoodoos", de kenmerkende pilaren in alle vormen en maten.
Dit proces is nu nog steeds in werking, elke zestig jaar worden de canyons 33 centimeter groter door uitslijting.

Volgens de indianen zijn de hoodoos tot steen geworden mensen, dit zou gebeuren omdat deze personen slechte daden verricht hadden en als straf eeuwig moesten blijven staan.

Met de shuttlebus reden we enkele prachtige vergezichten langs, je voelt je heel erg klein als je naast dit natuurgeweld staat.
Je voelt je heel klein als je dit ziet allemaal.
Er zijn hikes, maar vanwege wat lichamelijke strubbelingen hebben we die effe gelaten voor wat ze zijn.

De plaatsen waar de shuttlebus niet komt kan je met de auto zelf bezoeken dus de Jeep werd aangeslingerd en we reden naar het allerlaatste punt, vanaf waar we zouden beginnen met de view points.
In de tussentijd was de lucht betrokken en zag het er naar uit dat het ging regenen.
Dat deed het, niet zo weinig ook.
Een stortbui met plensregen en donderklappen.
Omdat we toch in de auto zaten maakte het voor ons niet uit, toen we uitstapten bij het eerste uitzichtpunt zagen en hoorden we de bui verderop boven de canyon hangen, dat leverde mooie foto's en film op!

Als je op een gegeven moment 10000 rotspilaren hebt gezien geloof je het wel, tegen een uurtje of 3 reden we door, dezelfde weg terug naar Mount Carmel Junction.
We waren nog niet koud weg uit Bryce Canyon of er staken 2 herten de weg over voor onze neus.
Aan Mount Carmel Junction was er koffie en een momentje van pauze.
Het laatste stuk van vandaag bracht ons naar Page, Arizona.
Dit was nog een dikke anderhalf uur rijden en zonder oponthoud draaiden we tegen 17u de parking van de Comfort Inn op.
Na het passeren van de grens Utah-Arizona kregen we een uurtje tijd cadeau, het verschil met nederland is nu -9 uur.

Bij het inchecken in de Comfort Inn kregen we te horen dat we een kamer upgrade hadden, in plaats van de geboekte kingsize bedroom hebben we nu een kamer op de kopse kant van het gebouw, met aparte zitkamer, badkamer, slaapkamer en balkon!
Je kan het slechter treffen in ieder geval.

Een diner was snel gevonden en boodschapjes ook, een enorme Walmart supermarkt is op loopafstand.

We hebben gister getankt in Springdale Utah voor omgerekend 70eurocent per liter benzine, das natuurlijk een koopje.
Het gaat hier wel om octaangehalte 81, dat is in europa al lang niet meer te krijgen.
Bij de volgende tankbeurt gooien we er toch maar iets in met meer octaan, de Jeep gebruikt redelijk wat met deze benzine met minder power.

Het is nu tijd om te gaan slapen, morgen staan we om half 8 op.
Om 11uur worden we verwacht bij Antelope Canyon.

Welterusten!
Dit stadje aan de zuidelijke oever van lake powell.