Klimmen, je leven hangt er van af!

Daar hang je dan, aan een metalen ketting die in een rotswand verankerd zit en je voeten staan op een dun randje rots.
Als je los laat, ga je regelrecht 300 meter naar beneden.
Klinkt niet echt als een optie, of je moet geen zin meer hebben om terug te lopen.

Dit is Angels Landing, een bloedstollende hike in Zion National Park.

Het eerste stukje is redelijk te doen, als je verderop kijkt zie je poppetjes langs de rotswand naar boven ploeteren en dan bedenk je je, daar moeten wij ook langs.
Dan begint het pad te stijgen, op verschillende plaatsen wel 15procent.
En het stopt ook niet met stijgen, er zijn bijna geen plaatsen waar je even kan bijkomen want dit is echt zweten.

Met Eva op kop gaan we met een moordend tempo omhoog, in het ochtendzonnetje wat gelukkig nog niet zo heel warm is.

Na wat gekronkel en ongelijke bochtjes hier en daar kom je in ''refrigerator canyon'' , een stukje krappe vallei waar de zon slecht kan komen omdat de rotswanden erg hoog zijn.
Daar is het flink frisser dan in de zon maar dat is niet zo erg.
Ook stijgt het pad daar niet zo en loop je op een soort strandzand verder je trail af.
De relatieve rust van de koelkast ten spijt, genadeloos komt het stijgende pad op je af met als hoogtepunt the Wiggles, een serie haarspeldbochten die enorm stijl zijn aangelegd.
Er is geen plek daar om minder snel te kunnen stijgen dus het moet maar.

Aan het eind van the Wiggles word je beloond met een soort plateau wat redelijk vlak is, je kan effe op adem komen.

Maar dan begint het, een voor een stap je op dunne rotsplaatjes en ongelijke gaten met gelijk daar achter een dik stuk steen waar je maar net overheen komt.
Dit alles terwijl je je vasthoudt aan een ketting, onder je niks dan diepte.
Een perfect plaatje voor iemand die het niet meer ziet zitten, loslaten is het devies en de zwaartekracht doet de rest voor je.

Gelukkig zagen we het niet zo zwart in en klauterden we verder omhoog.
Het is vrij druk en het stijgende en dalende verkeer zit elkaar danig in de weg op het paadje aan de rotswand.
Voor zover je dit een paadje kan noemen in ieder geval.

Na een kwartiertje prutsen kwamen we op een tweede plateau aan, waar we zijn gebleven.
De uiteindelijke Landing is nog verder omhoog, maar het zag er druk uit en we hoorden om ons heen dat het minimaal 45minuten ging duren en dan moet je ook nog terug.
Dit is alleen langs de metalen ketting te doen, en je staat continue te wachten op verkeer wat uit de andere richting komt.
Eva heeft iets verrokken in haar been en Hanno sukkelt al een dikke week met een enkel dus zijn we niet naar de top gegaan maar lekker gebleven waar we waren.
Op zich jammer, maar in het kader van we moeten nog 16dagen heel blijven en het feit dat we al een prachtig uitzicht hadden maakt dit tot een minder groot probleem.
Foto's en video doen deze plaats in de natuur te niet, je moet het zelf zien en beleven.
Het is echt fenomenaal om dit te mogen zien, de complete poeha qua vliegtuigreis/wachten in verschillende rijen/jetlag en noem maar op zijn snel vergeten als je deze pracht met eigen ogen kan aanschouwen.

Omdat we er dan toch waren gelijk maar een broodje genuttigd en wat uitgerust voor de terugreis naar beneden.
Dat lijkt makkelijker maar valt vies tegen, je moet jezelf continue tegenhouden.
Doe je dat niet is er kans dat je de controle over jezelf verliest en je hopla over het randje stuitert.
Er zijn geen hekkes dus uitkijken geblazen.

Tijdens de afdaling maakten we kennis met vriendelijke Amerikanen, een soort vader en moeder figuren.
We kregen chips, koekjes en een appel van ze.
Over het algemeen is iedereen hier heel erg toegankelijk, ook al kennen ze je totaal niet.

Aan het eind van de afdaling konden we gelijk de shuttlebus in, naar 1 halte verderop.
Daar zit de Zion Lodge en haalden we allebei een emmer cola.
Je hebt gratis refill, dus als je beker op is dan haal je toch lekker een nieuwe.

Het was een beetje tegen het zere been, maar we zijn toch naar de 2e hike van vandaag doorgelopen, Emerald Pool heet deze en is niet zo ver of hoog of vervelend.
Je loopt onder een overhangende rotswand door waar water afkomt, een mini watervalletje.
Ook hier raakten we weer aan de praat, dit keer met 3 dames die net ''graduated'' waren en niet meer naar school moesten.
Ze vonden het toch wel erg ''cool'' dat we uit nederland afkomstig zijn.
Tussen de bomen vonden we een hert, deze stond op zijn dooie akkertje wat te grazen en rond zich te kijken.

Heel erg indrukwekkend is de trail niet, maar we hebben het dan toch weer gezien.

In de tussentijd betrok het een beetje en besloten we om lekker terug te gaan om eens op tijd te kunnen relaxen, douchen en een beetje zitten.
Dat is er deze vakantie nog niet van gekomen, behalve dan het zitten in een bedompte koude stalen buis met vleugels.
Ook hebben we dus al foto's en een verhaal kunnen posten voordat we gaan avondeten, dit mag echt in de krant hoor wie belt er de PZC?
Of the New York Times da mag ook vaneige.

Ook zitten er hier kolibries, dat is toch wel apart om die in het wild te zien.
Je krijgt ze bijna niet op de foto maar op de film staan ze vereeuwigd.

Tot zover deze lezing,

Morgenavond word u op de hoogte gehouden vanuit een andere staat, we berichten u dan vanuit Arizona!

Met de tijd mee, 5,5u in 15u!

Lang gewacht maar toch gekomen, het verslag van de heenreis naar USA staat nu voor jullie klaar!

Om half 4 ging de wekker in kamer 3234 van het IBIS Hotel te Amsterdam.
Na een eenvoudig ontbijtje op naar de shuttlebus om naar de luchthaven gereden te worden.
Volgens de stagiare zou die om tien voor vier nog niet druk zijn, laat ik daar maar geen opmerkingen over gaan maken.

Het uitprinten van de boarding passes en het inleveren van de koffers verliep voorspoedig maar uiteraard stonden we niet bij de goede handbagage controle.
We moesten ergens naar boven want daar zou het zijn, blijkt dat dat bestemming afhankelijk is.
Nog nooit meegemaakt, er stond gewoon niemand bij die controle dus met een zucht waren we daar doorheen.
Ook de douanier had geen ochtendhumeur en liet ons gewoon lopen.

Op zich is een luchthaven niet een heel interessante plaats om te zijn, iedereen zit maar wat of loopt wat rondjes.
Gelukkig hadden ze in een boekwinkel de nieuwste 'Wilbur Smith' dus er was wat te lezen in de komende uurtjes.

We begaven ons maar al richting de gate, blijkt dat we eerst nog door een controle van Delta Airlines moeten, ze stellen wat vragen over wat je gaat doen en dergelijke.
In de tijd dat we daar stonden viel de nacht over Schiphol.
Althans, zo leek het. Een enorme pikzwarte rolwolk kwam dreigend naderbij en goot zijn lading water met bijbehorende bliksem en donder neer over het vliegveld.
Dat frist lekker op!
Het boarden verliep redelijk vlotjes en een minuutje of twintig te laat vertrokken we dan toch echt!

De krachtige Pratt&Whitney motoren joegen de A330-300 de polderbaan over, het luchtruim in richting west.
Over Schotland, Groenland en de ruige kuststreken van Canada vlogen we de Verenigde Staten binnen.
Gelukkig konden we nu iets zien, bijna de gehele vlucht was boven wolken en je zag dus net niks.
Over de landing in Detroit niks dan lof, tis dat we zagen dat landden, er was haast niks van te voelen, chapeau Delta!

Na het uistappen direct naar de Immigration, wat een duur woord is voor lang wachten tot dat je aan de beurt bent bij de ambtenaar van het CPB.
We hadden een vliegtuig uit Azie voor ons, velen daarvan konden geen Engels en hielden de boel op.

Onze koffers waren al lang breed gelost en met gezwinde spoed deze van de band gezwierd, opnieuw ingecheckt en door de controle.
We waren met een kwartier speling op tijd voor de vlucht naar Las Vegas.
Deze vertrok zelfs een minuut te vroeg en opnieuw kozen we het luchtruim, deze keer in een kleinere Airbus A320.
Vanwege vervelende windrichtingen rondom Vegas moesten we heen en weer draaien voordat er bekend was op welke baan we mochten landen.
We zaten perfect, de Strip in zicht tijdens de landing!
Deze ging iets minder perfect als in Detroit, we zullen de schuld geven aan de instabiele atmosfeer, het daverde behoorlijk heen en weer.

De koffers waren snel van de band en omdat we geen immigratie hadden konden we meteen in de shuttlebus naar het autoverhuur, op 5minuten afstand van McCarran Airport te Las Vegas.
Hier zijn de medwerkers er op getraind om allerlei extras aan te bieden, dit hebben we lekker allemaal niet gedaan.

Met een knipoog naar 2013 kozen we wederom voor een Jeep Compass, dit keer een witte.
De 2.4 4cylinder en 4x4 aandrijving doen het perfect dus rijden maar.
Ondertussen lopen we in 39,5 graden celcius nog steeds in een lange broek, is da wa.
Airco aan en we begaven ons in het drukke verkeer in en rond Vegas, hier komen we over een dagje of tien weer terug.

270 kilometer tot de eindbestemming, Springdale Utah.
Om het lekker verwarrend te maken een rekensommetje:
We vertrekken om 8u 's ochtends uit Amsterdam, om 5,5u later te landen in Vegas, terwijl daar 15uur reistijd tussenzit.Tel daarbij op dat we al die tijd niet geslapen hebben en dat Utah een andere tijdzone is(Mountain Time)dus zodra we deze staat binnenreden was het weer plus 1 uur.
Je bent dus best een wrak op deze manier.

Gelukkig liep de autoreis zonder bijzonderheden, en onze kamer in the Majestic View Lodge stond al gereed.
Met een waanzinnig en spectaculair uitzicht.

Na een snelle hap in de diner om de hoek doken we het bed in.

Vandaag hebben we 2x een hike gedaan, maar dat zal voor morgen zijn om uit te leggen.
Voorlopig lopen we met de blog 1 dag achter :)

Wakker worden met een bergketen in je voortuin

In het kader van elke dag een blog en omdat we achterlopen bij uitzondering een verhaal wat aan de ontbijttafel geschreven is.

Na een niet al te rustige nacht, onze buurvrouw zit uren luidkeels te bellen en vindt dat we ons er niet mee moeten bemoeien, stonden we rond 7u op.
Een eenvoudig ontbijtje later, we hebben een koelkast, broodjes en beleg, lopen we de straat over naar de bushalte van de Springdale Line shuttlebus.Op topdagen komen er 5000 voertuigen naar Zion NP en er is parkeerplaats voor 450, dus die bus is een perfecte oplossing.
Halte nummer 9 is de laatste halte vanaf de ingang van het National Park en op 1minuut lopen voor ons.

Aangekomen bij de ingang huren we eerst speciale waterschoenen en dito sokken, we gaan namelijk the Narrows lopen!
Deze hike is IN de rivier, niet over een pad. De rivier is namelijk het pad. Het water is heerlijk fris, 11graden celcius.
Op het eerste gezicht lijkt het een onschuldig beekje, maar zelfs als het een halve meter diep is moet je flink je best doen om te blijven staan in de stromingen die tussen alle keien, stenen en rotsblokken door stort.
Gelukkig kregen we bij de schoenen ook een wandelstok die komt goed van pas!

Tijdens het wachten op de shuttlebus die ons naar the Narrows brengt kwamen we in gesprek met een Amerikaanse familie.
Ze hebben hun namen gezegd, uiteraard vergeten.
Pa en ma wonen in Kansas en dochter in California.
Het was gezellig babbelen en het ging over vanalles.
Op een gegeven moment begonnen ze zich te verontschuldigen voor het fenomeen Donald Trump, zelfs zonder dat we over begonnen waren. Ze hadden geen goed woord over voor dit heerschap.

Aangekomen aan de Narrows moet je eerst een mijl of 2 over een pad, daarna trokken we de stoute (waterschoenen) aan en togen aan de gang.
Je loopt in een rivier, met aan weerszijden loodrechte rotswanden tientallen of misschien wel honderden meters hoog.
Hier is ook gevaar voor zgn 'flash floods' , indien er elders een stortbui is geweest stroomopwaarts, komt dit water ineens met brute geweld door de kloof en neemt alles mee wat los en vast zit. Omdat het niet naar de zijkanten kan uitstromen is er maar 1 weg en dat is omhoog tegen de rotswanden op en dan ben je als voetgangertje helemaal niks meer
Er zijn hier daardoor doden gevallen.

Als je hier bent, in zo'n omgeving, dan ben je toch wel bevoorrecht om dit mee te kunnen en mogen maken.
Dit is echt fantastisch.
Na een uurtje stroomopwaarts en een uurtje stroomafwaarts togen we naar de schoenenverhuur. We hadden best honger en namen een stoverij bij een restaurantje.

Omdat het nog maar een uurtje of 3 was besloten we hike 2 te doen, The Watchman Trail.

Indien je deze hike volbrengt heb je uitzicht over Springdale en Zion Canyon.
We zijn al wat gewend maar met 35graden op je knikker hangend aan een bergwand, is best warm.
In tegenstelling tot the Narrows is hier bijna niemand, wat een vredige rust.
Op twee vechtende slangen en wat hagedissen na zie en hoor je bijna niks.
Het uitzicht was het waard, wat is het hier ongelofelijk mooi.

Op het gemakje terug naar beneden gehobbeld en met de voetjes in het riviertje gezeten das lekker!

Na wat boodschapjes en gegeten te hebben was het alweer tien uur in de avond geworden, tijd voor een goede nachtrust!

We gaan zometeen na het ontbijt de hike der hikes doen: Angels Landing......

Daarover straks meer.

Een dag die voorbij gevlogen is.

Maar liefst 26uur geleden kwamen we ons bed uit in het Ibis Hotel te Badhoevedorp.

Twee vluchten, een hectische overstap in Detroit en een autoreis van 270km later kwamen we dan eindelijk aan in Springdale, Utah.

Het behoeft waarschijnlijk weinig uitleg dat we enorm aan een bed toe zijn, en mochten we nu toch wel even een kingsize bed gekregen hebben van de Majestic View Lodge!

Jullie fotografe en auteur zijn momenteel dusdanig toegetakeld dat er vrij weinig meer overschiet om te typen of te posten.

Morgenavond zijn we wellicht vele malen helderder en zullen we jullie vergasten op de mooiste foto's en spannendste verhalen.
Er zit genoeg in de pen en in de lens, dat mag zeker zijn!

Welterusten en tot morgen,

de Globetrotters

The Eve of the Flight

Tegen het einde van de middag hebben we, onder het toeziend oog van Gizmo, afscheid genomen van de Butstraat.

Er was zelfs een compleet uitzwaaicommissie aanwezig!

De verwachte verkeerssituatie richting Amsterdam Airport Schiphol zag er niet erg rooskleurig uit met al het terugkerende Hemelvaart vakantieverkeer, maar het viel dan toch reuze mee.

Na een korte opstopping aan het Hellegatsplein en werken op de A4 aan Leiden draaiden we mooi na een uurtje of 2 de parking op bij het Ibis Hotel te Badhoevedorp.

Dit hotel biedt slapen en parkeren aan, inclusief shuttlebus naar de luchthaven.

Dit duurt een minuutje of tien, ideaal!

Morgen om half 4 gaat de wekker (gaaaap) zodat we de eerst shuttlebus kunnen nemen om tien voor 4.We vliegen om 8uur dus moeten we er tegen 5uur wel zijn.
We zijn al ingecheckt dus moeten alleen onze koffers dumpen en kunnen daarna gelijk door naar de douane.

Onze vlucht DL133, een Delta Airlines Airbus A330-300 (ipv van de 200 die dit normaal doet) neemt ons mee vanaf Amsterdam naar het Detroit Metropolitan Airport, te Detroit, Michigan.
Deze vlucht duurt ongeveer 8uur.
Eenmaal aangekomen in Detroit moeten we daar door de immigratie, onze koffers ophalen en opnieuw gaan inchecken bij een transferdesk.
Dit hebben we nog niet meegemaakt, maar is schijnbaar noodzakelijk omdat de volgende vlucht naar onze bestemming Las Vegas, een 'domestic' flight is, en we dus niet met douane en immigratie te maken hebben.
We hebben niet heel veel tijd om dit alles te doen maar het zou moeten kunnen, spannend dus!
Daarna vervolgen de trip met vlucht DL1840, een Delta Airlines Airbus A320-200 met als destination McCarran International Airport in Las Vegas, Nevada.
Dit duurt ongeveer 4uurtjes.

Tegen een uurtje op elf 's avonds Nederlandse tijd hopen we dan eindelijk buiten te staan op de stoep in de zinderende woestijnhitte van de notoire gokstad.
Ook dan zijn we nog niet klaar, want we slapen niet in Vegas morgenavond.

Ons verhaal wordt vervolgd, voor nu gaan we eerst een klein beetje slapen en daarna vooral vliegen.

United States, here we come!

De portemonnee van Donald Trump

Goedenavond iedereen!

Het zou natuurlijk geen vakantie van ons zijn als alles goed gaat!

Volgens de laatste berichtgevingen is morgen, 28 April, een D-Day als het gaat om een op hand zijnde Shutdown.
Snelle uitleg: Indien de Amerikaanse regering het begrotingsplan niet goedkeurt is er accuut geen geld beschikbaar om alle ambtenaren te betalen, dit zijn ook de medewerkers van alle nationale parken.
Met andere woorden, alle parken gaan op slot want zonder de park rangers kan de veiligheid van de bezoekers niet gegarandeerd worden.
Omdat we 5 nationale parken willen gaan bezoeken is het handig dat morgen de begroting wel wordt goedgekeurd.
In 2013 was precies zo'n situatie de oorzaak dat we alle nationale parken NIET konden bezoeken.
Het is niet waarschijnlijk dat een shutdown, als deze doorgaat, de 4weken tot onze vakantie zal duren.
Natuurlijk heel vervelend voor iedereen die daar nu wel al zit.

Gelukkig zijn we niet helemaal afhankelijk van de nationale parken, het hele gebied Monument Valley is in beheer van de Navajo Indianen en die worden niet warm of koud van Trump zijn escapades.
Ook de mooie natuurgebieden rondom Page, Arizona zijn geen een national park dus niks aan de hand.

Er zal sowieso een complete dag Monument Valley inzitten, met een stop bij het 'Four Corners Monument' ,dit is de enige plaats in de USA waar 4staten met de grenzen bij elkaar komen, Utah, Arizona, New Mexico en Colorado.

Ook Las Vegas is geen probleem, heden avond hebben we vanwege ons spelletje 'MyVegas' een gratis bezoek geboekt voor de voorstelling 'KA' van Cirque du Soleil in het MGM Grand Hotel en het grote aquarium Shark Reef in het Mandalay Bay Hotel.
Dit laatste hotel ligt ongeveer naast het bekende 'Welcome to Fabulous Las Vegas' sign, helemaal op het einde van Las Vegas Boulevard, of in het kort, The Strip.
Als je dan verder rijdt is er helemaal niets meer, alleen maar woestijn.

Tot zover dit intermezzo, bij meer nieuws komen we bij u terug.

Fijne avond!

Op de lange latten in de zomer?

Gelukkig zijn er nog geen aanwijzingen voor een dreigende shutdown!

Wel is er natuurgeweld dat roet in onze route aan het gooien is.

Vanaf 15 april beginnen ze in de nationale parken sneeuw te ruimen, zodat alles per auto weer bereikbaar is.
In de laatste 25jaar zijn alle bergpassen eind mei vrij gemaakt voor wegverkeer, en je voelt hem al aankomen, dit jaar is er bijzonder veel sneeuw gevallen in de bergketens van California.
De voor ons belangrijke Tioga Pass, tussen Death Valley en Yosemite Park, heeft een dusdanig pak sneeuw liggen dat de bulldozers tot in juli tijd nodig hebben om de weg schoon te maken.

Wij zijn daar ergens half juni, dus dat wordt omrijden.

Mocht het inderdaad zo zijn dat er nog steeds sneeuwmannetjes op de Tioga Pass staan, rijden we zuidelijk om via het plaatsje Ridgecrest en dan door het Sequoia National Forest.
We komen dan een stukje door de Mojave Desert, bekend van Edwards Air Base, daar landde de Space Shuttle regelmatig na terukomst uit het uitspansel.
Ook staan daar veel passagiersvliegtuigen te staan, nadat ze overcompleet waren tijdens de crisis.
De droge lucht in de woestijn zorgt er voor dat de toestellen niet roesten.

We houden het dus spannend!

Hou je mail in de gaten voor updates!

Noodsituatie in de Verenigde Staten; Eva en Hanno on the loose 3.0

Beste iedereen,

Zoals velen reeds weten, omdat we er toch vaak over praten, gaan wij binnenkort richting 'het beloofde land' wel te weten the one and only United States of America!

Hopelijk houd ene Donald Trump zich een klein beetje rustig, we willen deze keer wel graag Nationale Parken bezoeken, als er net als in 2013 een shut down is dan is het ons echt niet gegund!

Begin augustus vorig jaar hebben we de knoop doorgehakt en onze vliegtickets bij KLM veilig gesteld.
Hier onder een overzichtje met wat we onder andere gaan doen.

Op 29 mei aanstaande vertrekken we om 8u 's ochtends met een Delta Airlines Airbus A330 vanaf Schiphol Amsterdam via een overstap in Detroit, Michigan, naar Sin City Las Vegas,Nevada.
Daar halen we onze huurauto op, uiteraard geregeld via Sunnycars, om meteen door te rijden naar Springdale, Utah.
Springdale ligt aan het begin van Zion National Park.

Via Bryce Canyon, Page Arizona, Slide Rock State Canyon, Grand Canyon, Las Vegas, Death Valley en Yosemite National Park eindigen we de reis 18 dagen later in San Francisco.
Vanaf daar vliegt de KLM ons terug naar Schiphol Amsterdam, tot op heden gaat dit gebeuren met een bejaarde Boeing 747.

De ESTA goedkeuring om te mogen reizen naar de Verenigde Staten is ook reeds binnen, heb je deze goedkeuring niet dan kom je het vliegtuig niet in.

Via deze blog zullen we een ieder wederom verblijden met vrolijke reisverhalen en dito foto's!

Groetjes van Eva en Hanno