Lang gewacht maar toch gekomen, het verslag van de heenreis naar USA staat nu voor jullie klaar!

Om half 4 ging de wekker in kamer 3234 van het IBIS Hotel te Amsterdam.
Na een eenvoudig ontbijtje op naar de shuttlebus om naar de luchthaven gereden te worden.
Volgens de stagiare zou die om tien voor vier nog niet druk zijn, laat ik daar maar geen opmerkingen over gaan maken.

Het uitprinten van de boarding passes en het inleveren van de koffers verliep voorspoedig maar uiteraard stonden we niet bij de goede handbagage controle.
We moesten ergens naar boven want daar zou het zijn, blijkt dat dat bestemming afhankelijk is.
Nog nooit meegemaakt, er stond gewoon niemand bij die controle dus met een zucht waren we daar doorheen.
Ook de douanier had geen ochtendhumeur en liet ons gewoon lopen.

Op zich is een luchthaven niet een heel interessante plaats om te zijn, iedereen zit maar wat of loopt wat rondjes.
Gelukkig hadden ze in een boekwinkel de nieuwste 'Wilbur Smith' dus er was wat te lezen in de komende uurtjes.

We begaven ons maar al richting de gate, blijkt dat we eerst nog door een controle van Delta Airlines moeten, ze stellen wat vragen over wat je gaat doen en dergelijke.
In de tijd dat we daar stonden viel de nacht over Schiphol.
Althans, zo leek het. Een enorme pikzwarte rolwolk kwam dreigend naderbij en goot zijn lading water met bijbehorende bliksem en donder neer over het vliegveld.
Dat frist lekker op!
Het boarden verliep redelijk vlotjes en een minuutje of twintig te laat vertrokken we dan toch echt!

De krachtige Pratt&Whitney motoren joegen de A330-300 de polderbaan over, het luchtruim in richting west.
Over Schotland, Groenland en de ruige kuststreken van Canada vlogen we de Verenigde Staten binnen.
Gelukkig konden we nu iets zien, bijna de gehele vlucht was boven wolken en je zag dus net niks.
Over de landing in Detroit niks dan lof, tis dat we zagen dat landden, er was haast niks van te voelen, chapeau Delta!

Na het uistappen direct naar de Immigration, wat een duur woord is voor lang wachten tot dat je aan de beurt bent bij de ambtenaar van het CPB.
We hadden een vliegtuig uit Azie voor ons, velen daarvan konden geen Engels en hielden de boel op.

Onze koffers waren al lang breed gelost en met gezwinde spoed deze van de band gezwierd, opnieuw ingecheckt en door de controle.
We waren met een kwartier speling op tijd voor de vlucht naar Las Vegas.
Deze vertrok zelfs een minuut te vroeg en opnieuw kozen we het luchtruim, deze keer in een kleinere Airbus A320.
Vanwege vervelende windrichtingen rondom Vegas moesten we heen en weer draaien voordat er bekend was op welke baan we mochten landen.
We zaten perfect, de Strip in zicht tijdens de landing!
Deze ging iets minder perfect als in Detroit, we zullen de schuld geven aan de instabiele atmosfeer, het daverde behoorlijk heen en weer.

De koffers waren snel van de band en omdat we geen immigratie hadden konden we meteen in de shuttlebus naar het autoverhuur, op 5minuten afstand van McCarran Airport te Las Vegas.
Hier zijn de medwerkers er op getraind om allerlei extras aan te bieden, dit hebben we lekker allemaal niet gedaan.

Met een knipoog naar 2013 kozen we wederom voor een Jeep Compass, dit keer een witte.
De 2.4 4cylinder en 4x4 aandrijving doen het perfect dus rijden maar.
Ondertussen lopen we in 39,5 graden celcius nog steeds in een lange broek, is da wa.
Airco aan en we begaven ons in het drukke verkeer in en rond Vegas, hier komen we over een dagje of tien weer terug.

270 kilometer tot de eindbestemming, Springdale Utah.
Om het lekker verwarrend te maken een rekensommetje:
We vertrekken om 8u 's ochtends uit Amsterdam, om 5,5u later te landen in Vegas, terwijl daar 15uur reistijd tussenzit.Tel daarbij op dat we al die tijd niet geslapen hebben en dat Utah een andere tijdzone is(Mountain Time)dus zodra we deze staat binnenreden was het weer plus 1 uur.
Je bent dus best een wrak op deze manier.

Gelukkig liep de autoreis zonder bijzonderheden, en onze kamer in the Majestic View Lodge stond al gereed.
Met een waanzinnig en spectaculair uitzicht.

Na een snelle hap in de diner om de hoek doken we het bed in.

Vandaag hebben we 2x een hike gedaan, maar dat zal voor morgen zijn om uit te leggen.
Voorlopig lopen we met de blog 1 dag achter :)