Daar hang je dan, aan een metalen ketting die in een rotswand verankerd zit en je voeten staan op een dun randje rots.
Als je los laat, ga je regelrecht 300 meter naar beneden.
Klinkt niet echt als een optie, of je moet geen zin meer hebben om terug te lopen.

Dit is Angels Landing, een bloedstollende hike in Zion National Park.

Het eerste stukje is redelijk te doen, als je verderop kijkt zie je poppetjes langs de rotswand naar boven ploeteren en dan bedenk je je, daar moeten wij ook langs.
Dan begint het pad te stijgen, op verschillende plaatsen wel 15procent.
En het stopt ook niet met stijgen, er zijn bijna geen plaatsen waar je even kan bijkomen want dit is echt zweten.

Met Eva op kop gaan we met een moordend tempo omhoog, in het ochtendzonnetje wat gelukkig nog niet zo heel warm is.

Na wat gekronkel en ongelijke bochtjes hier en daar kom je in ''refrigerator canyon'' , een stukje krappe vallei waar de zon slecht kan komen omdat de rotswanden erg hoog zijn.
Daar is het flink frisser dan in de zon maar dat is niet zo erg.
Ook stijgt het pad daar niet zo en loop je op een soort strandzand verder je trail af.
De relatieve rust van de koelkast ten spijt, genadeloos komt het stijgende pad op je af met als hoogtepunt the Wiggles, een serie haarspeldbochten die enorm stijl zijn aangelegd.
Er is geen plek daar om minder snel te kunnen stijgen dus het moet maar.

Aan het eind van the Wiggles word je beloond met een soort plateau wat redelijk vlak is, je kan effe op adem komen.

Maar dan begint het, een voor een stap je op dunne rotsplaatjes en ongelijke gaten met gelijk daar achter een dik stuk steen waar je maar net overheen komt.
Dit alles terwijl je je vasthoudt aan een ketting, onder je niks dan diepte.
Een perfect plaatje voor iemand die het niet meer ziet zitten, loslaten is het devies en de zwaartekracht doet de rest voor je.

Gelukkig zagen we het niet zo zwart in en klauterden we verder omhoog.
Het is vrij druk en het stijgende en dalende verkeer zit elkaar danig in de weg op het paadje aan de rotswand.
Voor zover je dit een paadje kan noemen in ieder geval.

Na een kwartiertje prutsen kwamen we op een tweede plateau aan, waar we zijn gebleven.
De uiteindelijke Landing is nog verder omhoog, maar het zag er druk uit en we hoorden om ons heen dat het minimaal 45minuten ging duren en dan moet je ook nog terug.
Dit is alleen langs de metalen ketting te doen, en je staat continue te wachten op verkeer wat uit de andere richting komt.
Eva heeft iets verrokken in haar been en Hanno sukkelt al een dikke week met een enkel dus zijn we niet naar de top gegaan maar lekker gebleven waar we waren.
Op zich jammer, maar in het kader van we moeten nog 16dagen heel blijven en het feit dat we al een prachtig uitzicht hadden maakt dit tot een minder groot probleem.
Foto's en video doen deze plaats in de natuur te niet, je moet het zelf zien en beleven.
Het is echt fenomenaal om dit te mogen zien, de complete poeha qua vliegtuigreis/wachten in verschillende rijen/jetlag en noem maar op zijn snel vergeten als je deze pracht met eigen ogen kan aanschouwen.

Omdat we er dan toch waren gelijk maar een broodje genuttigd en wat uitgerust voor de terugreis naar beneden.
Dat lijkt makkelijker maar valt vies tegen, je moet jezelf continue tegenhouden.
Doe je dat niet is er kans dat je de controle over jezelf verliest en je hopla over het randje stuitert.
Er zijn geen hekkes dus uitkijken geblazen.

Tijdens de afdaling maakten we kennis met vriendelijke Amerikanen, een soort vader en moeder figuren.
We kregen chips, koekjes en een appel van ze.
Over het algemeen is iedereen hier heel erg toegankelijk, ook al kennen ze je totaal niet.

Aan het eind van de afdaling konden we gelijk de shuttlebus in, naar 1 halte verderop.
Daar zit de Zion Lodge en haalden we allebei een emmer cola.
Je hebt gratis refill, dus als je beker op is dan haal je toch lekker een nieuwe.

Het was een beetje tegen het zere been, maar we zijn toch naar de 2e hike van vandaag doorgelopen, Emerald Pool heet deze en is niet zo ver of hoog of vervelend.
Je loopt onder een overhangende rotswand door waar water afkomt, een mini watervalletje.
Ook hier raakten we weer aan de praat, dit keer met 3 dames die net ''graduated'' waren en niet meer naar school moesten.
Ze vonden het toch wel erg ''cool'' dat we uit nederland afkomstig zijn.
Tussen de bomen vonden we een hert, deze stond op zijn dooie akkertje wat te grazen en rond zich te kijken.

Heel erg indrukwekkend is de trail niet, maar we hebben het dan toch weer gezien.

In de tussentijd betrok het een beetje en besloten we om lekker terug te gaan om eens op tijd te kunnen relaxen, douchen en een beetje zitten.
Dat is er deze vakantie nog niet van gekomen, behalve dan het zitten in een bedompte koude stalen buis met vleugels.
Ook hebben we dus al foto's en een verhaal kunnen posten voordat we gaan avondeten, dit mag echt in de krant hoor wie belt er de PZC?
Of the New York Times da mag ook vaneige.

Ook zitten er hier kolibries, dat is toch wel apart om die in het wild te zien.
Je krijgt ze bijna niet op de foto maar op de film staan ze vereeuwigd.

Tot zover deze lezing,

Morgenavond word u op de hoogte gehouden vanuit een andere staat, we berichten u dan vanuit Arizona!