Destination : Hulst via Amsterdam

Zoals beloofd de laatste keer een verhaal over onze reis in de States.

We zijn heelhuids thuis aangekomen, dat is sowieso wel prettig.

Op deze laatste dag hebben we dan toch uitgeslapen, om 8 uur ging de wekker en kwamen we op het gemakje op gang.

De Travelodge at the Presidio biedt ontbijt aan, stelt niet zoveel voor maar je hebt wat binnen en we konden wat koeken en appeltjes meenemen voor onderweg.
Wel leuk om te vermelden dat de manager, Tyler, ons nog kende uit 2013.

Hij was de persoon die ons toendertijd het nieuws bracht over de Government Shutdown die heel onze reis in de war stuurde.
Ook Raymond, die veel heeft geholpen met annuleren van hotels, was er nog steeds aan het werk.
De Travelodge at the Presidio is niet het meest luxe, meest grote en bling bling hotel, maar ze zijn heel vriendelijk, behulpzaam, fatsoenlijke parkeerplaats en op loopafstand van de Golden Gate Bridge.
Als we nog eens in San Francisco belanden zullen we daar zeker weer slapen.

Tegen 10uur bolden we het af en na de tank volgegooid te hebben reden we via Lombard en Van Ness San Francisco uit.

Het inleveren van de Jeep was zo gebeurd, we hebben hem nog even gedag gezegd en helaas achter moeten laten.

Ook het inchecken en bijbehorende controles verliepen zonder problemen, en een half uurtje later mochten we al aan boord van onze KLM Boeing 747-400.

Dit zijn toch wel machtige vliegtuigen, ook al worden ze al meer dan 50 jaar gebruikt.
We zaten op rij 63, en dat was nog niet eens de achterste rij dus je kan je voorstellen dat dat wel een stukje lopen is vanaf de voordeur.
Een minuutje of twintig te laat schoten de 4 General Electric motoren op take-off power, dat is geweld wat er dan aangaat.
Via het luchtruim van California, Nevada, Oregon, Idaho en Montana namen we afscheid van de States, om verder via Canada en Groenland het europese continent te naderen.
Het viel ons op dat het bijna niet donker werd tijdens de nacht, waarschijnlijk omdat we een erg noordelijke route vlogen.
De vlucht verliep rustig en om kwart voor negen in de ochtend streken we neer op Schiphol.

Ons aller Eva, die normaal altijd haar spullen goed bij zich houdt, maakte toch een foutje.
Ze liet haar paspoort in het vliegtuig liggen en kwam daar pas achter toen we al in de rij van de douane stonden, oepsje.
De marechaussee handelt dit verder af, hopelijk komt het terecht.

Na het ophalen van de bagage stonden we alweer buiten te koekeloeren naar de shuttlebus richting Ibis hotel, waar de Seat al een weekje of drie stond uit te slapen.

Blijkbaar was die goed uitgerust want met gezwinde spoed ging de steven zuidwaarts richting ons Hulst, waar we veilig aankwamen om een uurtje of 2 in de middag.

Zo kwam onze USA trip ten einde, en daarmee ook de verhalen en fotoseries.
Heel veel avonturen en ervaringen rijker.

Nog enkele feitjes:

* We hebben 4255 kilometer afgelegd in de trouwe Jeep
* Deze daar 102,6 gallons benzine voor nodig had, dat is 383 liter.
* De benzine in de States gelukkig veel goedkoper is dan bij ons!
* We zijn NIET bij een McDonalds geweest, althans niet om te eten.
* Denny's en Subway erg lekker eten hebben.
* In totaal hebben we 6 nationale parken, 2 indianengebieden en 1 state park bezocht.
* 8 hotels ons hebben mogen verwelkomen.
* Hanno verkeerd reed met het inleveren van de huurauto, handigheid is niet te koop.
* M&M met caramelsmaak even wennen is, maar daarna best lekker is.
* De airco in de Walmart altijd veel te koud staat.
* Het op Alcatraz 15 graden kouder aanvoelt dan op de kade in San Francisco.
* We zeker nog terug gaan naar de United States of America

Wij danken iedereen voor de getoonde interesse, wellicht tot een nieuwe reis.

Liefs van Eva en Hanno

Als een rots in de branding

Vanochtend stonden we op in een vredig El Portal.

Tegen zeven uur was alles in de Jeep geladen en reden we richting Bay Area, San Francisco om precies te zijn.

Daar ligt het laatste National Park dat we deze vakantie gaan bezoeken, The Rock Alcatraz, voormalige gevangenis in San Francisco Bay.

Het eerste deel van de rit verliep voorspoedig, totdat we een 100 km ten oosten van Oakland waren.
Er was veel verkeer, diverse ongelukken, een hele drukke tol doorgang aan Bay Bridge en een schietpartij in zuid San Franscisco zorgden er voor dat we een uur later pas aankwamen.

Na het inchecken bij de Travelodge at the Presidio gingen we snel met bus 30 richting het havengebied voor onze veerboot naar Alcatraz.Op deze lijn rijden trolleybussen, heel apart om een elektromoter bezig te horen in plaats van een rammeldiesel.
We vonden nog net tijd om te lunchen bij het Hard Rock Cafe op pier 39 en moesten met gezwinde pas naar pier 33 benen, daar mochten we de ferry dan eindelijk op.
Het is een tien minuutjes varen en dan leg je aan bij een van de meest bekende en beruchte gevangenis die de wereld ooit gekend heeft.

In eerste instantie was het in gebruik als een militair fort voor de verdediging van de stad, op een gegeven moment stonden er meer dan 100 kanonnen klaar om de eventuele vijand te beschieten.

Van 1934 tot 1963 zat hier het grootste uitschot, mannen waar ze elders niks meer mee konden beginnen.
Ontsnappen? Succes, de 1,2 mijl zwemmen door het ijskoude water van San Francisco Bay gaat je niet lukken, samen met de moordende stromingen is er geen beginnen aan.
In het cellenverblijf hangt een zekere grimmige sfeer.
Rijen dik en 3 hoog alleen maar stalen kamertjes.
Erg luxe was je verblijf ook zeker niet, een cel meet ongeveer 1,5 bij 3 meter.
Je hebt dan een plee, wastafeltje, een bed en 2 opbergplankjes.
Onder andere Al " Scarface" Capone heeft hier tijd in een cel doorgebracht.

In 1962 is het drie mannen dan toch gelukt om weg te geraken uit de zwaar beveiligde inrichting.
Minimaal 1 jaar zijn ze bezig geweest om de ventilatieopening in hun cel uit te bikken, waarna ze door het gangenstelsel achter de cellen langs op het dak zijn gekomen.
Van de drie mannen is nooit meer iets gehoord.

Begin jaren 60 werd duidelijk dat het onderhoud en het draaiende houden van de gevangenis te duur werd en is tot sluiting overgegaan.De gebouwen staan onder continue invloed van weer en wind, het bewapingsstaal in het beton roest weg waardoor er stukken beton gewoon afspringen.

Na een uurtje of drie hadden we weer vaste grond onder de voeten aan pier 33, en zijn we nog wat de toerist gaan uithangen aan pier 39, je kan daar volop shoppen, eten, rotzooi kopen noem maar op.
De zeeleeuwen zaten er ook, een stuk minder als 4 jaar geleden maar schijnbaar gaan ze tijdens de zomermaanden op route voor voortplanting en dus niet aanwezig in San Francisco.

Bus 30 bracht ons terug naar het hotel, waar we nu de laatste nacht van de vakantie gaan doorbrengen.

We kunnen zelfs uitslapen, om 8u staat de wekker!

Morgen om 10uur rijden we richting SFO, San Francisco International Airport waar vlucht KL606 ons gaat terugbrengen naar Nederland.
Deze vertrekt nederlandse tijd om 22.55uur.
Als alles goedgaat landen we vrijdag om iets over 9u in de ochtend op Schiphol.

Uiteraard zullen we via deze weg laten weten als we weer thuis zijn.

Voor nu slapen en morgen vliegen.

Welterusten!

Rondje rijden naar Yosemite

Wakker worden met een vooruitzicht dat je 160km heen moet rijden voor iets wat 15km ver is, en ook weer dezelfde afstand terug is niet echt opbeurend.

Om half zeven vertrokken we met goede moed naar Yosemite NP.

Omdat iedereen er nu maar langs 1 kant in kan rijden was het erg druk bij de ingang dus besloten we maar gelijk naar glacier point te rijden,vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de vallei die centraal in het nationale park ligt.

Gisteren lag hier nog volle bak sneeuw en was het in de ochtend ook gesloten.

Omdat we redelijk vroeg waren viel het erg mee met drukte en konden we op het gemakje alles rondom ons bekijken.

Je ziet de indrukwekkende granieten bergwanden,sneeuw op de toppen,blauwe lucht, wat wil je nog meer.

Yosemite valley is niet door een rivier uitgesleten of door tectonische werkingen ontstaan, hier is een gletsjer met enorme krachten bezig geweest.

Omdat de gletsjer niet in de kleinere valleitjes aan de zijkanten zat, is er daar veel minder afgesleten waardoor riviertjes zich vanaf grote hoogte met watervallen in de vallei storten.

Watervallen zijn er genoeg, minimaal 6 stuks hebben we bezocht of gezien.

Na glacier point parkeerden we in de valley en hebben de valley loop trail grotendeels gelopen,een kilometer of 15 zit in de benen!

We kwamen onder andere langs de Bridall veil fall, een waterval die erg veel water stuift, valley view waar je een compleet zicht in de vallei hebt langs beneden, el capitan de bewaker van de vallei, een enorme granieten wand en ze waren er aan het bergbeklimmen echt vet!!

Kortom, ondanks dat het niet allemaal meezat hier in Yosemite is het een verschrikkelijk mooi stuk natuur, groen en fris, hoog berglandschap en spiegelende meertjes.

In 1 woord geweldig.

Eindelijk terug bij de stoere jeep stond deze helemaal zielig alleen op de parkeerstrook en waren we blij dat we effe konden zitten.

Een uurtje of 2,5 want die tijd heb je wel nodig, zeker als er 75% van de bestuurders niet durft te rijden en campers de boel ophouden.

Tegen half tien waren we terug in ons hotel, waar we geen WiFi hadden dus dit wordt morgen pas gepost.

Morgenvroeg taaien we het op tijd af naar san francisco, om 14u worden we verwacht bij 'the Rock' Alcatraz.

Cheerio!

Kijk uit, vallend gesteente!

Gelukkig, toen we vanochtend naar buiten keken was de druilregen overgegaan in een rustige grijze ochtend met de mistflarden tegen de berghellingen geplakt.
Zoals op een kalender, zo mooi is het.

Ons simpele ontbijtje naar binnen gewerkt zetten we de Jeep in gang om naar Yosemite NP te rijden.
Hmmm, er begon een toontje te tingelen dat er wat mis zou zijn met de bandenspanning, spannend!
Op het eerste gezicht niks te zien dus hoppa op naar Yosemite.

Via de El Portal entrance reden we binnen in een nog redelijk rustige omgeving.
Afgelopen nacht heeft het hard gesneeuwd en dat zien we, auto's met dikke lagen wit op het dak en de hellingen boven Yosemite Valley hebben ook een mooi winters kleurtje.

Yosemite, wat ben je prachtig.
Alle blikvangers liggen op 1 lijn, legio watervallen klateren om je heen, in 1 woord geweldig.

Als eerste hebben we de Mirror Lake Loop trail gedaan, in dit meer, naja opgevoerde vijver, zie je de reflectie van de bergtoppen.
Dit bleek een flinke hike te zijn, een uurtje of 3 waren we onder de pannen en hier en daar moesten we flink survivalen om geen natte voeten te halen.
Het wildlife was ons vandaag goed gezind, we zagen herten, eekhoorns en zelfs een bobcat.
De laatste is schijnbaar erg schuw en laat zich vrijwel niet zien, maar voor ons wel.
Een bobcat is een uit de kluiten gewassen katachtige, ongeveer 2x zo groot als een huiskat.
Net als een lynx heeft hij van die plukjes haar op zijn oren en een kort staartje.
We hadden ruim de tijd om hem of haar op de foto te zetten, daarna verdween de kat tussen de rotsblokken.

Een picknickje later liepen we omhoog bij de Vernall Fall, een waterval.
Dit ging belachelijk omhoog, net zo stijl als de Angels Landing in Zion NP.

Het uitzicht is de moeite, alleen moet je best glibberen en klauteren tussen de drukte.

Eva haar been speelde weer op en omdat het al half drie was besloten we terug te gaan naar het hotel, een kwartiertje rijden.

Helaas wachtte ons een onaangename verrassing:
Op het stuk weg tussen ons hotel en de ingang van het NP was door de heftige sneeuwval van gisteren een rotsblok op de weg gevallen, nadat wij daar gepasseerd waren vanochtend.
Dit betekende een omweg van 2,5uur, minimaal 120km over kronkelbergwegjes.
En we moeten morgen er nog terug heen, en weer terug naar het hotel.
Jammer van de tijd en de benzine, maar er zit niks anders op.
Het rotsblok had ook op onze auto kunnen vallen, dan waren we verder van huis.

Zodoende gaan we op tijd slapen, morgen weer een lange dag.

Van oven naar diepvries, fohnwind en sneeuwstorm.

Omdat we toch graag onze avonturen willen blijven delen totdat we weer thuis zijn hebben we ons overgegeven aan de WIFI nood.

We wilden NU wifi!

Hier onder het verhaal van gisteren, daarna volgt het verhaal van vandaag.
Veel leesplezier!

In Death Valley zakte de temperatuur niet onder de 30 gradencelsius vannacht, en de airco aan laten staan maakte veel te veel lawaai dusdan maar eerst goed koelen en dan de airco uit en proberen te slapen.
Op zich lukte dat redelijk, alleen lagen we te laat in bed.
Na het fotograferen van de sterren was het al half elf, als je dan gedoucht bent, alles klaar hebt gezet voor de volgende dag etc etc dan schiet de tijd toch erg op.

Om zeven uur vanochtend drukte Eva haar wekker uit en bleef gezellig liggen knorren!

Toen het half acht was zijn we er maar uit gekomen, ontbijtje gegeten, allespullen ingeladen en de trouwe Jeep in gang gezet.

Het visitor centre in Furnace Creek zijn we voorbij gereden, die waren gisteral gesloten om 18u dus jammer dan.

Bij Stove Pipe Wells zijn we wel eventjes gestopt voor benzine, en een eindje verderop bij de zandduinen ook.
Het waaide zo enorm hard dat we werden gezandstraald, snel foto’s gemaakt en weer door.

Je rijdt door een wasteland, er is niks, het waait, het is warm en haast geen groen te zien.
Als je van rotsen, hitte en droogte houdt dan ben je aan het juiste adres inDeath Valley, in 1929 heeft het er zelfs een heel jaar lang NIET geregend!

Via Ridgecrest rijden we het gebergte uit, om vervolgens richting Lake Isabella te gaan, dit is een shortcut richting Bakersfield.
Het ziet er uit alsof je in de Alpen rijdt, allemaal houten chalets en je kaner raften en nog veel meer.
In het schattige dorpje Kernville hebben we in het zonnetje een verse donut met koffie gedaan, hele vriendelijke mensen liepen er rond.
Via de rivier de Kern moesten we verder naar Bakersfield, het meest zuidelijke puntje van onze omleiding richting Yosemite.
Dit is geen bergbeekje, het water bulderde met kracht over de rotsblokken die in zijn pad liggen.

In Bakersfield zijn we bij een Walmart binnengegaan voor een paar boodschapjesen toen kon de steven eindelijk noordwaarts, richting Yosemite NP.

Net iets na 17.15u was het tijd voor een hapje en toevallig kwamen we toch langs een Denny’s, je snapt er niks van.
Eva moest uit haar middagslaapje gehaald worden, voor een etentje bij de Denny’s wilde ze wel uit de autostoel komen.
Omdat we al een hele dag kilometers aan het maken waren zijn we lekker langblijven zitten voordat we de laatste 180km naar El Portal afmaakten.

Vanaf dat we de snelweg verlieten tot aan El Portal reden we in de stromende gietende plensregen, de hemel was zo zwart als de nacht en vergeven van de bliksem en knetterdonder.
Dit heeft natuurlijk ook voordelen, alle pollen zijn uit de lucht gespoeld en alle droge troep van de Jeep.
Die had ondertussen al een mooi insectenkerkhof op de grille zitten.

Om iets voor 21u draaiden we de parking op bij de Yosemite View Lodge, onze logeerplaats voor de komende drie nachten.
Dit is het laatste hotel voor de ingang van het National Park en dus lekker druk.

De Wifi verbinding is hier heel erg slecht en de gsm verbinding is nihil, het zou kunnen dat we niks meer kunnen posten totdat we in San Francisco zijn overeen paar dagen.

Alles wat wel lukt is meegenomen.

Voor nu, welterusten vanuit een druilerig El Portal!

Drama WiFi te Yosemite

Beste iedereen,

Vanwege de wifi te el portal,Yosemite NP kunnen we vermoedelijk de komende dagen weinig of niks posten.

Uiteraard kan het wel alleen vragen ze belachelijk veel geld voor WiFi en van onze gsm een hotspot maken werkt niet omdat er geen mobiel bereik is.

Van alle komende dagen worden uiteraard verhaaltjes en foto's bijgehouden,zodra de mogelijkheid zich voordoet zullen we jullie berichten.

Welterusten!!

Een kleurrijke breuklijn

Een veel te korte nacht in het goede bed van Hotel New York New York later stonden we al weer op.

We wilden op tijd vertrekken en dat is redelijk gelukt, de foto's bij het wereldberoemde Welcome to Fabulous Las Vegas bord lukten wat minder goed, hele busladingen stonden er al aan te schuiven om er mee op de foto te kunnen.

Het is echt ongelofelijk waar die mensen allemaal vandaan komen en wat ze komen doen.

Bij de Subway hadden ze een heerlijk ontbijtje, met een halve natte idioot op het terras, en bij de Walmart in Paradise konden we naar hartelust boodschappen doen.
Daarna togen we de State Route 160 op, bye bye Vegas wellicht tot een volgende keer.


Voorbij de plaats Pahrump reden we van Nevada California in, een bordje maat stoeptegel hielp ons hier aan herinneren, State Line was het enige wat er op stond.
Niks meer en niks minder, saai hoor.

Death Valley is niet zo heel erg ver van Las Vegas en tegen het middaguur reden we er al rond/
Overal zie je waarschuwingen voor extreme hitte, zo is in 1913 de warmste temperatuur ooit gemeten, 56,2 graden.
Gelukkig ging de thermometer vandaag niet zo ver, deze bleef steken op 109graden Fahrenheit en dat is een goeie 43graden celsius.

Ondanks de hitte is er genoeg te zien, je moet wel een auto hebben anders kom je helemaal nergens.
Vooral Badwater Basin is de moeite, er zijn enorme zoutafzettingen en er loopt een mimiem watertje door, wat door een bron gevoed wordt.
Je staat er maar liefst 85 meter onder de zeespiegel.
De rotsen zijn vol kleuren, de natuur op zijn best!
De vallei is niet onstaan door uitslijting van een rivier zoals in de Grand Canyon, maar vanwege het feit dat de bodem in de vallei een breuklijn is.
Hierdoor zijn de grote verschillen tussen berg en diepte ontstaan.

De stormwind raast hier ook, en die is flink warm.
Je droogt ter plekke uit, we hangen continue aan het drinken.

We slapen in Furnace Creek, midden in Death Valley.
Het is allemaal een beetje gedateerd maar dat heeft ook wel wat.
Als avondeten hadden we een buffetje en dat was goede en gezonde kost.

Tegen de avond zijn we de zonsondergang gaan bekijken vanaf Zabrieski Point en toen het helemaal donker was de sterrenhemel gaan bekijken.
De volle maan gooide roet in het eten, helaas.

We gaan nu maar eens, weer veel te kort, slapen.
Morgen staat de langste etappe op het programma, naar Yosemite NP.
Omdat een bergpas nog onder de sneeuw ligt moeten we een uur of wat omrijden.
So be it, we komen nog vanalles onderweg tegen om te bekijken.

Tot morgen!

Lage druk in het zwembad van New York

Een kort nachtje in onze bubbelbadsuite later begon er alweer een nieuwe dag in de woestijn van Nevada.

We vonden het vandaag tijd voor een simpel ontbijt en daarna vooral bij het zwembad liggen.
In eerste instantie was dit in de schaduw, de wolkenkrabbers van New York New York staan in de weg, maar zodra de koperen ploert hoog genoeg in het firmament kwam was het direct bakken en braden geblazen.
Omdat het al dagen te warm is voor de tijd van het jaar, is het water in het zwembad ook erg warm en alleen de stormachtige wind die is opgestoken geeft verkoeling.

Deze vlagerige wind is de nasleep van een depressie die vanaf de grote oceaan is gekomen, makkelijk gezegd uit de richting San Francisco.
Aan de westkant van de Sierra Nevada is alle regen er al uitgevallen, houden wij aan de oostkant vooral de wind er van over.
Het briesje heeft wel zoveel kracht dat zelfs de ligstoelen ervan gaan schuiven.

Tegen 1430u waren we wel doorbakken en gingen we verder met onze hotel route, nu aan de andere kant van de Strip.

Vanmiddag en vanavond hebben we bezocht:

Wynn/Encore, Treasure Island, Mirage, Caesars Palace, Bellagio en Cosmopolitan.

Het gokken was ons niet goed gezind, gelukkig hebben we geen verlies zelfs een klein beetje winst.

Het moest vanmiddag zo zijn, toen we voorbij Bellagio liepen zouden de fonteinen bijna aangaan, dit is om het kwartier.
Het was nog niet donker maar we waren er toch dus maar eventjes gewacht.
Komt toch zeker wel Celine Dion met de titelsong van Titanic!!
Een aantal uur later, in het donker, hebben we Michael Jackson met Billy Jean mee mogen maken aan de fontein.
Spektakel hoor!
Ook de vulkaanuitbarsting van Mirage staat er op.

Ons avondeten vanavond vond plaats in Excalibur, voor de helft gesponsord door het spelletje MyVegas, een lekker buffet voor weinig dus.

Het is alweer de laatste nacht in Sin City, maar dat geeft niet.
De weekend fuifnummers zijn aangekomen en het is idioot druk, bijna geen doorkomen aan soms.
Goed dat we morgen onze biezen pakken en richting Death Valley NP gaan.
Het zal daar doods en warm zijn, maar wel rustiger.

Ook gaan we de laatste staat van onze reis aandoen, we zullen de grens Nevada/California overgaan.

Morgenavond een verhaal over het reilen en zeilen uit de vallei des doods.....