Een veel te korte nacht in het goede bed van Hotel New York New York later stonden we al weer op.

We wilden op tijd vertrekken en dat is redelijk gelukt, de foto's bij het wereldberoemde Welcome to Fabulous Las Vegas bord lukten wat minder goed, hele busladingen stonden er al aan te schuiven om er mee op de foto te kunnen.

Het is echt ongelofelijk waar die mensen allemaal vandaan komen en wat ze komen doen.

Bij de Subway hadden ze een heerlijk ontbijtje, met een halve natte idioot op het terras, en bij de Walmart in Paradise konden we naar hartelust boodschappen doen.
Daarna togen we de State Route 160 op, bye bye Vegas wellicht tot een volgende keer.


Voorbij de plaats Pahrump reden we van Nevada California in, een bordje maat stoeptegel hielp ons hier aan herinneren, State Line was het enige wat er op stond.
Niks meer en niks minder, saai hoor.

Death Valley is niet zo heel erg ver van Las Vegas en tegen het middaguur reden we er al rond/
Overal zie je waarschuwingen voor extreme hitte, zo is in 1913 de warmste temperatuur ooit gemeten, 56,2 graden.
Gelukkig ging de thermometer vandaag niet zo ver, deze bleef steken op 109graden Fahrenheit en dat is een goeie 43graden celsius.

Ondanks de hitte is er genoeg te zien, je moet wel een auto hebben anders kom je helemaal nergens.
Vooral Badwater Basin is de moeite, er zijn enorme zoutafzettingen en er loopt een mimiem watertje door, wat door een bron gevoed wordt.
Je staat er maar liefst 85 meter onder de zeespiegel.
De rotsen zijn vol kleuren, de natuur op zijn best!
De vallei is niet onstaan door uitslijting van een rivier zoals in de Grand Canyon, maar vanwege het feit dat de bodem in de vallei een breuklijn is.
Hierdoor zijn de grote verschillen tussen berg en diepte ontstaan.

De stormwind raast hier ook, en die is flink warm.
Je droogt ter plekke uit, we hangen continue aan het drinken.

We slapen in Furnace Creek, midden in Death Valley.
Het is allemaal een beetje gedateerd maar dat heeft ook wel wat.
Als avondeten hadden we een buffetje en dat was goede en gezonde kost.

Tegen de avond zijn we de zonsondergang gaan bekijken vanaf Zabrieski Point en toen het helemaal donker was de sterrenhemel gaan bekijken.
De volle maan gooide roet in het eten, helaas.

We gaan nu maar eens, weer veel te kort, slapen.
Morgen staat de langste etappe op het programma, naar Yosemite NP.
Omdat een bergpas nog onder de sneeuw ligt moeten we een uur of wat omrijden.
So be it, we komen nog vanalles onderweg tegen om te bekijken.

Tot morgen!